روزی با عجله و اشتهای فراوان به یک رستوران رفتم. مدتها بود می خواستم برای سیاحت از مکانهای دیدنی به سفر بروم. در رستوران محل دنجی را انتخاب کردم، چون می خواستم از این فرصت استفاده کنم تا غذایی بخورم و برای آن سفر برنامه ریزی کنم. فیله ماهی آزاد با کره، سالاد و آب پرتقال سفارش دادم. در انتهای لیست نوشته شده بود: غذای رژیمی می خورید؟ … نه؛ نوت بوکم را باز کردم که صدایی از پشت سر مرا متوجه خود کرد: - عمو… میشه کمی پول به من بدی؟ فقط اونقدری که بتونم نون بخرم. - نه کوچولو، پول زیادی همراهم نیست… باشه برات می خرم. صندوق پست الکترونیکی من پر از ایمیل بود. از خواندن شعرها، پیامهای زیبا و همچنین جوک های خنده دار به کلی از خود بی خود شده بودم(((((بقیه داستان در ادامه مطلب)))))

ادامه مطلب...

تاریخ: سه شنبه 19 دی 1391برچسب:داستان آموزنده,دنیای مجازی,داستان,داستان کوتاه,داستانک,